ROBERT BADEN-POWELL
Robert Stephenson Smyth Baden-Powell (ur. 22 lutego 1857 w Londynie, Wielka Brytania, zm. 8 stycznia 1941 w Kenii)
Brytyjski wojskowy, generał porucznik, pisarz, twórca i założyciel skautingu.
Urodził się w Londynie, w wieku 9 lat rozpoczął naukę. Od dzieciństwa interesowały go podróże, które od wczesnych lat odbywał ze starszymi braćmi. Lubił tropić, maskować i podkradać się w parku przy swojej szkole, czym niejednokrotnie wzbudzał niezadowolenie swoich wychowawców.
Jako drogę zawodową obrał wojsko, działał w służbie w Anglii, Indiach (tutaj po raz pierwszy zastosował własne metody szkolenia żołnierzy, z naciskiem na indywidualne wyszkolenie), Afganistanie, Ameryce Południowej.
Podczas obrony Twierdzy Mafeking w latach 1899-1900 stworzył oddział chłopców do służby pomocniczej- łącznikowej i wartowniczej. Obserwując zaangażowanie młodych ludzi, jakie wkładali w pomoc żołnierzom, uświadomił sobie, że jeżeli im zaufa, może powierzać im odpowiedzialne zadania, mając pewność, że poradzą sobie z nimi wyśmienicie.
Baden-Powell zajmował się tworzeniem w wojsku specjalnych jednostek wywiadowców– scoutów, szkolonych w bezszelestnym poruszaniu się, umiejętnościach tropienia, zacierania po sobie śladów, z elementami survivalu. W roku 1902 wydał podręcznik dla żołnierzy ‘Aids to scouting’ – czyli ‘Wskazówki do wywiadu’. Bardzo szybko książkami zaczęły interesować się organizacje młodzieżowe.
Baden-Powellowi nie spodobało się, że młodzi chłopcy czytają lekturę przeznaczoną dla żołnierzy, cała sytuacja dała mu jednak do myślenia i w 1907 roku zorganizował obóz doświadczalny na wyspie Brownsea, na którym wypróbował swe metody.
W 1908 roku wydał podręcznik skautingu „Scouting for Boys”. W roku 1910 całkowicie poświęcił karierę wojskową, by zająć się wychowaniem młodzieży. Baden-Powell chciał, aby skauting był uzupełnieniem wychowania szkolnego o rozwój emocjonalny
i fizyczny. Jego celem było wyrwanie młodych ludzi, początkowo chłopców, z zatłoczonych miast pełnych zanieczyszczeń, do obcowania z naturą.
W 1909 Robert Baden-Powell utworzył ruch skautek. Uważał, że organizacja dziewczęca powinna być prowadzona przez kobietę, dlatego poprosił o pomoc swoją siostrę, Agnes Baden-Powell. Później dołączyła się żona generała, Lady Olave Baden-Powell.
W chwili wybuchu I Wojny Światowej Baden-Powell oddał się do dyspozycji armii, jednak nie został przyjęty do służby, gdyż według dowódców ‘nie było lepszej osoby do kierowania skautingiem’.
W 1920 roku podczas pierwszego Jamboree Bi-Pi został wybrany na Naczelnego Skauta Świata, a Olave Baden-Powell - na Naczelną Skautkę Świata.
Za pracę skautową Baden-Powell otrzymał tytuł lorda of Gilwell, a jego posiadłości – Gilwell Park został utworzony Międzynarodowy Ośrodek Skautowy.
W 1939 roku wyjechał na leczenie do Kenii, gdzie zmarł 8 stycznia 1941 roku.
Robert Stephenson Smyth Baden-Powell (ur. 22 lutego 1857 w Londynie, Wielka Brytania, zm. 8 stycznia 1941 w Kenii)
Brytyjski wojskowy, generał porucznik, pisarz, twórca i założyciel skautingu.
Urodził się w Londynie, w wieku 9 lat rozpoczął naukę. Od dzieciństwa interesowały go podróże, które od wczesnych lat odbywał ze starszymi braćmi. Lubił tropić, maskować i podkradać się w parku przy swojej szkole, czym niejednokrotnie wzbudzał niezadowolenie swoich wychowawców.
Jako drogę zawodową obrał wojsko, działał w służbie w Anglii, Indiach (tutaj po raz pierwszy zastosował własne metody szkolenia żołnierzy, z naciskiem na indywidualne wyszkolenie), Afganistanie, Ameryce Południowej.
Podczas obrony Twierdzy Mafeking w latach 1899-1900 stworzył oddział chłopców do służby pomocniczej- łącznikowej i wartowniczej. Obserwując zaangażowanie młodych ludzi, jakie wkładali w pomoc żołnierzom, uświadomił sobie, że jeżeli im zaufa, może powierzać im odpowiedzialne zadania, mając pewność, że poradzą sobie z nimi wyśmienicie.
Baden-Powell zajmował się tworzeniem w wojsku specjalnych jednostek wywiadowców– scoutów, szkolonych w bezszelestnym poruszaniu się, umiejętnościach tropienia, zacierania po sobie śladów, z elementami survivalu. W roku 1902 wydał podręcznik dla żołnierzy ‘Aids to scouting’ – czyli ‘Wskazówki do wywiadu’. Bardzo szybko książkami zaczęły interesować się organizacje młodzieżowe.
Baden-Powellowi nie spodobało się, że młodzi chłopcy czytają lekturę przeznaczoną dla żołnierzy, cała sytuacja dała mu jednak do myślenia i w 1907 roku zorganizował obóz doświadczalny na wyspie Brownsea, na którym wypróbował swe metody.
W 1908 roku wydał podręcznik skautingu „Scouting for Boys”. W roku 1910 całkowicie poświęcił karierę wojskową, by zająć się wychowaniem młodzieży. Baden-Powell chciał, aby skauting był uzupełnieniem wychowania szkolnego o rozwój emocjonalny
i fizyczny. Jego celem było wyrwanie młodych ludzi, początkowo chłopców, z zatłoczonych miast pełnych zanieczyszczeń, do obcowania z naturą.
W 1909 Robert Baden-Powell utworzył ruch skautek. Uważał, że organizacja dziewczęca powinna być prowadzona przez kobietę, dlatego poprosił o pomoc swoją siostrę, Agnes Baden-Powell. Później dołączyła się żona generała, Lady Olave Baden-Powell.
W chwili wybuchu I Wojny Światowej Baden-Powell oddał się do dyspozycji armii, jednak nie został przyjęty do służby, gdyż według dowódców ‘nie było lepszej osoby do kierowania skautingiem’.
W 1920 roku podczas pierwszego Jamboree Bi-Pi został wybrany na Naczelnego Skauta Świata, a Olave Baden-Powell - na Naczelną Skautkę Świata.
Za pracę skautową Baden-Powell otrzymał tytuł lorda of Gilwell, a jego posiadłości – Gilwell Park został utworzony Międzynarodowy Ośrodek Skautowy.
W 1939 roku wyjechał na leczenie do Kenii, gdzie zmarł 8 stycznia 1941 roku.
ANDRZEJ MAŁKOWSKI
Andrzej Juliusz Małkowski (ur. 31 października 1888 w Trębkach k. Gostynina, zm. 15/16 stycznia 1919).
Jeden z twórców polskiego skautingu, instruktor i teoretyk harcerstwa, działacz polskich organizacji młodzieżowych i niepodległościowych.
Był członkiem Zarządu Głównego „Eleuterii” – federacji związków abstynenckich. Należał do „Eleusis”, „Zarzewia”, „Sokoła”- młodzieżowych organizacji niepodległościowych.
W listopadzie 1909 roku otrzymał do przetłumaczenia (jako karę za spóźnienie się na zajęcia Zarzewia) klasyczny podręcznik twórcy skautingu Roberta Baden-Powella „Scouting for Boys” („Skauting dla chłopców”). Po zapoznaniu się z jego treścią Małkowski stał się entuzjastą i propagatorem skautingu na ziemiach polskich.
W 1911 zorganizował pierwszy kurs skautowy na ziemiach polskich. W tym roku również ukazywała się rozdziałami jego praca „Scouting jako system wychowania młodzieży” – pierwsza polska książka o skautingu. W październiku 1911 rozpoczął wydawanie „Skauta”- czasopisma harcerskiego. Małkowski traktował skauting jako nowy styl życia i metodę odrodzenia młodzieży.
W 1913 roku zorganizował wyjazd polskich skautów na III Wszechbrytyjski Zlot Skautów w Birmingham, gdzie nad polskim obozem powiewała flaga z białym orłem na amarantowym tle i używano nazwy kraju wymazanego z mapy świata przez zabory.
Za zasługi Małkowski otrzymał od Roberta Baden Powella skautowy medal „Za zasługi”.
Wraz z wybuchem I Wojny Światowej wstąpił na krótko do Legionów Polskich. Brał udział w pierwszych walkach, lecz z powodu zależności organizacji od zaborcy austriackiego, wystąpił.
Udał się do Anglii, a potem do Stanów Zjednoczonych, gdzie zakładał polskie drużyny skautowe wśród wychodźstwa. Następnie pojechał do Kanady, gdzie wstąpił w grudniu 1916 roku do wojska. W styczniu 1917 roku wraz z grupą „Sokołów” został przyjęty do Wojskowej Szkoły Piechoty.
W listopadzie 1918 roku został przeniesiony do armii gen. Józefa Hallera. Wysłany w misji wojskowej do polskich oddziałów w Odessie, zginął w nocy 15/16 stycznia 1919 roku, kiedy statek, którym płynął wpadł na minę i w ciągu paru sekund zatonął.
Andrzej Juliusz Małkowski (ur. 31 października 1888 w Trębkach k. Gostynina, zm. 15/16 stycznia 1919).
Jeden z twórców polskiego skautingu, instruktor i teoretyk harcerstwa, działacz polskich organizacji młodzieżowych i niepodległościowych.
Był członkiem Zarządu Głównego „Eleuterii” – federacji związków abstynenckich. Należał do „Eleusis”, „Zarzewia”, „Sokoła”- młodzieżowych organizacji niepodległościowych.
W listopadzie 1909 roku otrzymał do przetłumaczenia (jako karę za spóźnienie się na zajęcia Zarzewia) klasyczny podręcznik twórcy skautingu Roberta Baden-Powella „Scouting for Boys” („Skauting dla chłopców”). Po zapoznaniu się z jego treścią Małkowski stał się entuzjastą i propagatorem skautingu na ziemiach polskich.
W 1911 zorganizował pierwszy kurs skautowy na ziemiach polskich. W tym roku również ukazywała się rozdziałami jego praca „Scouting jako system wychowania młodzieży” – pierwsza polska książka o skautingu. W październiku 1911 rozpoczął wydawanie „Skauta”- czasopisma harcerskiego. Małkowski traktował skauting jako nowy styl życia i metodę odrodzenia młodzieży.
W 1913 roku zorganizował wyjazd polskich skautów na III Wszechbrytyjski Zlot Skautów w Birmingham, gdzie nad polskim obozem powiewała flaga z białym orłem na amarantowym tle i używano nazwy kraju wymazanego z mapy świata przez zabory.
Za zasługi Małkowski otrzymał od Roberta Baden Powella skautowy medal „Za zasługi”.
Wraz z wybuchem I Wojny Światowej wstąpił na krótko do Legionów Polskich. Brał udział w pierwszych walkach, lecz z powodu zależności organizacji od zaborcy austriackiego, wystąpił.
Udał się do Anglii, a potem do Stanów Zjednoczonych, gdzie zakładał polskie drużyny skautowe wśród wychodźstwa. Następnie pojechał do Kanady, gdzie wstąpił w grudniu 1916 roku do wojska. W styczniu 1917 roku wraz z grupą „Sokołów” został przyjęty do Wojskowej Szkoły Piechoty.
W listopadzie 1918 roku został przeniesiony do armii gen. Józefa Hallera. Wysłany w misji wojskowej do polskich oddziałów w Odessie, zginął w nocy 15/16 stycznia 1919 roku, kiedy statek, którym płynął wpadł na minę i w ciągu paru sekund zatonął.
OLGA MAŁKOWSKA
Olga Drahonowska-Małkowska (ur. 1 września 1888 w Krzeszowicach, zm. 15 stycznia 1979 w Zakopanem) – jedna z twórczyń polskiego skautingu, instruktorka harcerska, współautorka hymnu harcerskiego, założycielka szkół instruktorskich.
Drużynowa pierwszej żeńskiej drużyny skautowej we Lwowie.
We wrześniu 1912 w „Skaucie” nr 23 ukazał się przystosowany przez Olgę Małkowską do melodii rewolucyjnej pieśni „Na barykady ludu roboczy” wiersz Ignacego Kozielewskiego „Wszystko co nasze Polsce oddamy”, uzupełniony refrenem „Ramię pręż, słabość krusz”. Nosił tytuł „Marsz skautów” i stał się później hymnem ZHP.
Olga Małkowska założyła i prowadziła w Zakopanem harcerstwo żeńskie, Małkowski od kiedy Małkowski wyruszył do Legionów – również drużynę męską. Po zabraniu do wojska austriackiego listonoszy i górali zorganizowała skautową pocztę, pomoc żniwną dla góralek, ochronkę dla opuszczonych dzieci, tanią jadłodajnię dla ubogiej ludności i skautową straż porządkową pełniącą nocną służbę.
Emigrowała do USA, Francji, Szwajcarii, gdzie pracowała na utrzymanie swoje i syna. Do Polski powróciła po śmierci męża, gdzie dalej czynnie działała w sprawach harcerskich. W 1925 założyła Szkołę Pracy Instruktorskiej i Pracy Harcerskiej.
W czasie II Wojny Światowej uciekając przed gestapo opuściła kraj, kierując się do Wielkiej Brytanii, gdzie prowadziła Dom Dziecka Polskiego.
Olga Małkowska zmarła 15 stycznia 1979. Spoczywa na Nowym Cmentarzu w Zakopanem.
Olga Drahonowska-Małkowska (ur. 1 września 1888 w Krzeszowicach, zm. 15 stycznia 1979 w Zakopanem) – jedna z twórczyń polskiego skautingu, instruktorka harcerska, współautorka hymnu harcerskiego, założycielka szkół instruktorskich.
Drużynowa pierwszej żeńskiej drużyny skautowej we Lwowie.
We wrześniu 1912 w „Skaucie” nr 23 ukazał się przystosowany przez Olgę Małkowską do melodii rewolucyjnej pieśni „Na barykady ludu roboczy” wiersz Ignacego Kozielewskiego „Wszystko co nasze Polsce oddamy”, uzupełniony refrenem „Ramię pręż, słabość krusz”. Nosił tytuł „Marsz skautów” i stał się później hymnem ZHP.
Olga Małkowska założyła i prowadziła w Zakopanem harcerstwo żeńskie, Małkowski od kiedy Małkowski wyruszył do Legionów – również drużynę męską. Po zabraniu do wojska austriackiego listonoszy i górali zorganizowała skautową pocztę, pomoc żniwną dla góralek, ochronkę dla opuszczonych dzieci, tanią jadłodajnię dla ubogiej ludności i skautową straż porządkową pełniącą nocną służbę.
Emigrowała do USA, Francji, Szwajcarii, gdzie pracowała na utrzymanie swoje i syna. Do Polski powróciła po śmierci męża, gdzie dalej czynnie działała w sprawach harcerskich. W 1925 założyła Szkołę Pracy Instruktorskiej i Pracy Harcerskiej.
W czasie II Wojny Światowej uciekając przed gestapo opuściła kraj, kierując się do Wielkiej Brytanii, gdzie prowadziła Dom Dziecka Polskiego.
Olga Małkowska zmarła 15 stycznia 1979. Spoczywa na Nowym Cmentarzu w Zakopanem.
ALEKSANDER KAMIŃSKI
Aleksander Kamiński (ur. 28 stycznia 1903 w Warszawie, zm. 15 marca 1978 tamże) – pedagog, wychowawca, twórca metodyki zuchowej, instruktor harcerski, harcmistrz, żołnierz Armii Krajowej oraz jeden z ideowych przywódców Szarych Szeregów.
Autor książek poświęconych harcerstwu, takich, jak: „Kamienie na szaniec”, „Antek Cwaniak”.
Podczas II Wojny Światowej kierował organizacją Małego Sabotażu „Wawer”, która stawiała sobie za cel prowadzenie propagandy antyhitlerowskiej i zwalczanie propagandy niemieckiej, stosowała głównie techniki małego sabotażu. Był redaktorem "Biuletynu Informacyjnego", najważniejszego pisma konspiracyjnego w okupowanej Polsce.
Po wojnie włączył się w odbudowę Związku Harcerstwa Polskiego, oraz całej Polski.
Aleksander Kamiński (ur. 28 stycznia 1903 w Warszawie, zm. 15 marca 1978 tamże) – pedagog, wychowawca, twórca metodyki zuchowej, instruktor harcerski, harcmistrz, żołnierz Armii Krajowej oraz jeden z ideowych przywódców Szarych Szeregów.
Autor książek poświęconych harcerstwu, takich, jak: „Kamienie na szaniec”, „Antek Cwaniak”.
Podczas II Wojny Światowej kierował organizacją Małego Sabotażu „Wawer”, która stawiała sobie za cel prowadzenie propagandy antyhitlerowskiej i zwalczanie propagandy niemieckiej, stosowała głównie techniki małego sabotażu. Był redaktorem "Biuletynu Informacyjnego", najważniejszego pisma konspiracyjnego w okupowanej Polsce.
Po wojnie włączył się w odbudowę Związku Harcerstwa Polskiego, oraz całej Polski.
JAN BYTNAR „RUDY”
(ur. 6 maja 1921 w Kolbuszowej, zm. 30 marca 1943 w Warszawie)
W wieku lat 12 wstępuje do 23 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Bolesława Chrobrego „Pomarańczarnia”.
Od początku II Wojny Światowej czynnie zaangażowany w działania Szarych Szeregów. Jeszcze w 1939 roku wstępuje do organizacji PLAN – Polskiej Ludowej Akcji Niepodległościowej. W konspiracji zajmował się kolejno małym sabotażem, dywersją i akcjami zbrojnymi. Od połowy 1940 roku działał jako łącznik PLAN-u z więźniami osadzonymi w niemieckich więzieniach śledczych. W ramach Ogranizacji Małego Sabotażu „Wawer” wykonał wiele brawurowych akcji, między innymi zerwał wielką hitlerowską flagę z gmachu warszawskiej Zachęty (przemianowanej przez Niemców na Dom Niemieckiej Kultury) oraz namalował Symbol Polski Walczącej (tzw. kotwicę) na Pomniku Lotnika w Warszawie.
W 1942 roku wziął udział w Akcji Wieniec II – wysadzeniu niemieckich pociągów z bronią.
W 1943 roku w starciu z policją niemiecką został ranny. W tym samym roku uciekł z rodzinnego mieszkania po linie z II piętra, przed mającym nastąpić aresztowaniem, jednak 6 dni później wraz z ojcem został aresztowany. W jego domy Niemcy znaleźli wiele obciążających materiałów polskiego podziemia. 26 marca 1943 zostaje odbity w czasie akcji Meksyk II. Rany odniesione podczas wielogodzinnych brutalnych przesłuchań odprowadzają do śmierci 30 marca 1943. Mimo stosowanych tortur nikogo nie wydał.
(ur. 6 maja 1921 w Kolbuszowej, zm. 30 marca 1943 w Warszawie)
W wieku lat 12 wstępuje do 23 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Bolesława Chrobrego „Pomarańczarnia”.
Od początku II Wojny Światowej czynnie zaangażowany w działania Szarych Szeregów. Jeszcze w 1939 roku wstępuje do organizacji PLAN – Polskiej Ludowej Akcji Niepodległościowej. W konspiracji zajmował się kolejno małym sabotażem, dywersją i akcjami zbrojnymi. Od połowy 1940 roku działał jako łącznik PLAN-u z więźniami osadzonymi w niemieckich więzieniach śledczych. W ramach Ogranizacji Małego Sabotażu „Wawer” wykonał wiele brawurowych akcji, między innymi zerwał wielką hitlerowską flagę z gmachu warszawskiej Zachęty (przemianowanej przez Niemców na Dom Niemieckiej Kultury) oraz namalował Symbol Polski Walczącej (tzw. kotwicę) na Pomniku Lotnika w Warszawie.
W 1942 roku wziął udział w Akcji Wieniec II – wysadzeniu niemieckich pociągów z bronią.
W 1943 roku w starciu z policją niemiecką został ranny. W tym samym roku uciekł z rodzinnego mieszkania po linie z II piętra, przed mającym nastąpić aresztowaniem, jednak 6 dni później wraz z ojcem został aresztowany. W jego domy Niemcy znaleźli wiele obciążających materiałów polskiego podziemia. 26 marca 1943 zostaje odbity w czasie akcji Meksyk II. Rany odniesione podczas wielogodzinnych brutalnych przesłuchań odprowadzają do śmierci 30 marca 1943. Mimo stosowanych tortur nikogo nie wydał.
TADEUSZ ZAWADZKI „ZOŚKA”
(ur. 24 stycznia 1921, zm. 20 sierpnia 1943)
W harcerstwie od 1933 roku w 23 Warszawskiej Drużynie Harcerzy im. Bolesława Chrobrego "Pomarańczarni". Po wybuchu wojny wyruszył z Warszawy na wschód w składzie harcerskiego batalionu marszowego Chorągwi Warszawskiej.
W konspiracji czynny już od końca 1939 roku, a kiedy skupieni wokół niego harcerze z 23 WDH utworzyli tzw. "Wojenną Pomarańczarnię" stanął na jej czele pod pseudonimem "Lech Pomarańczowy".
Uczestniczył w kcjach PLAN-u, w 1941 roku wraz z drużyną wstąpił do Szarych Szeregów i objął tu komendę nad Hufcem "Mokotów Górny" , który natychmiast włączył się do Organizacji Małego Sabotażu "Wawer", w której "Zośka" był komendantem Obwodu Mokotów Górny.
W tym czasie Tadeusz był jednym z najwybitniejszych wykonawców głośnych akcji "Małego Sabotażu". Za największą liczbę "kotwic" wymalowanych na terenie swojej dzielnicy, otrzymał od Aleksandra Kamińskiego honorowy pseudonim "Kotwicki". Wraz ze swoim hufcem uczestniczył także w akcji "N".
W wyniku reorganizacji Chorągwi Warszawskiej Szarych Szeregów został hufcowym Roju "Centrum", oraz dowódcą Grup Szturmowych Chorągwi Warszawskiej (składających się z 4 hufców).
Jako jedyny z trójki przyjaciół przeżył Akcję pod Arsenałem. Po śmierci Alka i Rudego dalej brał udział w akcjach dywersyjnych, zmarł 20 sierpnia 1943 roku, podczas ataku na posterunek żandarmerii we wsi Sieczychy organizowanej w ramach akcji „Taśma”.
(ur. 24 stycznia 1921, zm. 20 sierpnia 1943)
W harcerstwie od 1933 roku w 23 Warszawskiej Drużynie Harcerzy im. Bolesława Chrobrego "Pomarańczarni". Po wybuchu wojny wyruszył z Warszawy na wschód w składzie harcerskiego batalionu marszowego Chorągwi Warszawskiej.
W konspiracji czynny już od końca 1939 roku, a kiedy skupieni wokół niego harcerze z 23 WDH utworzyli tzw. "Wojenną Pomarańczarnię" stanął na jej czele pod pseudonimem "Lech Pomarańczowy".
Uczestniczył w kcjach PLAN-u, w 1941 roku wraz z drużyną wstąpił do Szarych Szeregów i objął tu komendę nad Hufcem "Mokotów Górny" , który natychmiast włączył się do Organizacji Małego Sabotażu "Wawer", w której "Zośka" był komendantem Obwodu Mokotów Górny.
W tym czasie Tadeusz był jednym z najwybitniejszych wykonawców głośnych akcji "Małego Sabotażu". Za największą liczbę "kotwic" wymalowanych na terenie swojej dzielnicy, otrzymał od Aleksandra Kamińskiego honorowy pseudonim "Kotwicki". Wraz ze swoim hufcem uczestniczył także w akcji "N".
W wyniku reorganizacji Chorągwi Warszawskiej Szarych Szeregów został hufcowym Roju "Centrum", oraz dowódcą Grup Szturmowych Chorągwi Warszawskiej (składających się z 4 hufców).
Jako jedyny z trójki przyjaciół przeżył Akcję pod Arsenałem. Po śmierci Alka i Rudego dalej brał udział w akcjach dywersyjnych, zmarł 20 sierpnia 1943 roku, podczas ataku na posterunek żandarmerii we wsi Sieczychy organizowanej w ramach akcji „Taśma”.
MACIEJ ALEKSY DAWIDOWSKI „ALEK”
(ur. 3 listopada 1920 w Drohobyczu, zm. 30 marca 1943 w Warszawie)
W czasie nauki był członkiem 23 Warszawskiej Drużyny Harcerzy im. Bolesława Chrobrego „Pomarańczarnia”. W czasie kampanii wrześniowej 8 września 1939, po radiowym apelu Romana Umiastowskiego wymaszerował z Warszawy wraz z grupą starszych harcerzy 23 WDH w składzie Batalionu Harcerskiego, dowodzonego przez komendanta szczepu „Pomarańczarnia.
Był członkiem tajnej organizacji PLAN i uczestnikiem akcji małosabotażowych, a potem łącznikiem w komórce więziennej ZWZ, utrzymującej łączność między konspiracją wojskową a więzieniami warszawskimi.
Wiosną 1941 wstąpił do Szarych Szeregów. Objął dowodzenie drużyną w hufcu „Mokotów Górny” Razem ze swoją drużyną uczestniczył w działaniach Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”.
Prace te wykonywał z dużym powodzeniem, m.in. za zdjęcie niemieckiej tablicy z pomnika Mikołaja Kopernika (11 lutego 1942) otrzymał honorowy pseudonim wawerski „Kopernicki”.
Akcja Kopernik
Niemieckie władze nakazały zasłonięcie umieszczonej na cokole pomnika tablicy: „Mikołajowi Kopernikowi – Rodacy”. Na niej pojawiła się nowa tablica: „Dem Grossen Astronomen Nikolaus Kopernikus” (Wielkiemu astronomowi Mikołajowi Kopernikowi), mająca świadczyć o niemieckim pochodzeniu Kopernika. Przygotowując się do akcji Alek chciał sprawdzić na ile mocno zaciśnięte są śruby przytrzymujące tablicę. Kiedy okazało się, że może je odkręcić palcami, zrobił to, zdjął tablicę i przeciągnął do zaspy śnieżnej, w której ją schował. Dwa dni później została przewieziona do ogrodu Rossmanów, skąd po zakończeniu wojny trafiła do muzeum.
Akcja „Kiliński”
W odwecie za zdjęcie tablicy Niemcy nakazali demontaż pomnika Jana Kilińskiego. „Alek” postanowił wyśledzić miejsce jego ukrycia. Wkrótce okazało się, że Niemcy przewieźli pomnik Kilińskiego na teren Muzeum Narodowego. Następnego ranka warszawiacy mogli przeczytać na murze muzeum napis wykonany w nocy przez „Alka”: „Jam tu. Ludu W-wy. Kiliński Jan”.
Podczas Akcji pod Arsenałem został ranny w brzuch, 6 dni później, tego samego dnia, co „Rudy”, zmarł w wyniku powikłań.
(ur. 3 listopada 1920 w Drohobyczu, zm. 30 marca 1943 w Warszawie)
W czasie nauki był członkiem 23 Warszawskiej Drużyny Harcerzy im. Bolesława Chrobrego „Pomarańczarnia”. W czasie kampanii wrześniowej 8 września 1939, po radiowym apelu Romana Umiastowskiego wymaszerował z Warszawy wraz z grupą starszych harcerzy 23 WDH w składzie Batalionu Harcerskiego, dowodzonego przez komendanta szczepu „Pomarańczarnia.
Był członkiem tajnej organizacji PLAN i uczestnikiem akcji małosabotażowych, a potem łącznikiem w komórce więziennej ZWZ, utrzymującej łączność między konspiracją wojskową a więzieniami warszawskimi.
Wiosną 1941 wstąpił do Szarych Szeregów. Objął dowodzenie drużyną w hufcu „Mokotów Górny” Razem ze swoją drużyną uczestniczył w działaniach Organizacji Małego Sabotażu „Wawer”.
Prace te wykonywał z dużym powodzeniem, m.in. za zdjęcie niemieckiej tablicy z pomnika Mikołaja Kopernika (11 lutego 1942) otrzymał honorowy pseudonim wawerski „Kopernicki”.
Akcja Kopernik
Niemieckie władze nakazały zasłonięcie umieszczonej na cokole pomnika tablicy: „Mikołajowi Kopernikowi – Rodacy”. Na niej pojawiła się nowa tablica: „Dem Grossen Astronomen Nikolaus Kopernikus” (Wielkiemu astronomowi Mikołajowi Kopernikowi), mająca świadczyć o niemieckim pochodzeniu Kopernika. Przygotowując się do akcji Alek chciał sprawdzić na ile mocno zaciśnięte są śruby przytrzymujące tablicę. Kiedy okazało się, że może je odkręcić palcami, zrobił to, zdjął tablicę i przeciągnął do zaspy śnieżnej, w której ją schował. Dwa dni później została przewieziona do ogrodu Rossmanów, skąd po zakończeniu wojny trafiła do muzeum.
Akcja „Kiliński”
W odwecie za zdjęcie tablicy Niemcy nakazali demontaż pomnika Jana Kilińskiego. „Alek” postanowił wyśledzić miejsce jego ukrycia. Wkrótce okazało się, że Niemcy przewieźli pomnik Kilińskiego na teren Muzeum Narodowego. Następnego ranka warszawiacy mogli przeczytać na murze muzeum napis wykonany w nocy przez „Alka”: „Jam tu. Ludu W-wy. Kiliński Jan”.
Podczas Akcji pod Arsenałem został ranny w brzuch, 6 dni później, tego samego dnia, co „Rudy”, zmarł w wyniku powikłań.